Źródłem wszystkich praw jest niezbywalna i nienaruszalna godność człowieka. Ta wysoko ceniona wartość uznana została przez europejski system prawny. Chroni ją Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, która stanowi, że nikt nie może być poddany torturom, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu i karaniu. Taką regulację zawiera również polska ustawa zasadnicza. Obowiązkiem władz publicznych jest poszanowanie i ochrona godności człowieka.
Godność człowieka wpisuje się w katalog praw człowieka. W katalogu tym znalazły się prawo do życia, prawo do poszanowania wolności i godnego traktowania, zakaz niewolnictwa i pracy przymusowej, wolność i bezpieczeństwo osobiste, prawo rzetelnego postępowania krajowego w sprawach karnych, zakaz dyskryminacji w korzystaniu z praw i wolności z jakiejkolwiek przyczyny, i inne. Ochronę tych praw formalnie zapewnia Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 4 listopada 1950 roku, faktycznie zaś działalność Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
Jak wspomniałam w poście Łamanie praw człowieka w wymiarze lokalnym, z łamaniem praw człowieka może spotkać się każdy z nas na co dzień, a jego przejawy mogą mieć zupełnie inny charakter niż te, które pojawiają się na pierwszych stronach krajowych i zagranicznych gazet. Gdy pojawią się takie zachowania, które noszą cechy łamania praw człowieka, obowiązkiem władz publicznych jest odpowiednie zareagowanie. Dlaczego użyłam słowa odpowiednie? Dlatego, że nie wystarczy podjąć jakichś tam czynności (takich na odczepnego), które w najmniejszym stopniu nie załatwiają sprawy, a potem krzyczeć, że „my to przecież reagowaliśmy”. Nie. Takie działanie to pozorna ochrona praw człowieka. A nie o pozory przecież chodzi.
Joanna Orda
