Fałszowanie pieniędzy

Historia fałszowania pieniędzy sięga czasów starożytnych i emisji pierwszych pieniędzy, przede wszystkim monet. Od niepamiętnych czasów fałszerze próbują w szybki sposób wzbogacić się, samemu "produkując" pieniądze - z lepszym lub gorszym skutkiem. Żeby stworzyć dobry falsyfikat pieniądza, mogący uchodzić za oryginał, nie wystarczy być uzdolnionym grafikiem. Potrzebne są odpowiednie, drogie środki techniczne. Do najsłynniejszych współczesnych fałszerzy pieniędzy zalicza się m.in. Jürgena Kuhla i Franka Bourassa.

Od starożytności przez średniowiecze po nowożytność fałszowanie pieniędzy karane było śmiercią. W obecnych czasach czyn ten również traktowany jest surowo.

Zgodnie z obowiązującym kodeksem karnym podrabianie albo przerabianie pieniędzy jest zbrodnią, zagrożoną karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 5 lat albo karą 25 lat pozbawienia wolności. Taka sama kara grozi za podrabianie albo przerabianie m.in. karty płatniczej czy weksla in blanco.

Karalne jest puszczanie w obieg falsyfikatu, przyjmowanie go w takim celu, przechowywanie, przewożenie, przenoszenie, przesyłanie, pomaganie do jego zbycia lub ukrycia. Podobnie jak czynienie przygotowań do popełnienia tych przestępstw.

W kodeksie karnym z 1969 r. fałszowanie pieniędzy zagrożone było karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 3 lat albo karą 25 lat pozbawienia wolności, natomiast w kodeksie karnym z 1932 r. - karą więzienia na czas nie krótszy od 2 lat.

Zdarzają się przypadki świetnie sfałszowanych pieniędzy. Coraz lepsze zabezpieczenia i groźba kary nie powstrzymują fałszerzy przed kolejnymi próbami wprowadzania fałszywych pieniędzy do obrotu gotówkowego. Dokładna liczba takich "fałszywek" nie jest znana, ale z pewnością sięga wielu milionów dolarów.

Joanna Orda

fot. martaposemuckel

Pozbawienie praw publicznych w kodeksie karnym z 1969 roku

Pozbawienie praw publicznych było jedną z siedmiu kar dodatkowych, wymienionych w kodeksie karnym z 1969 r. Było orzekane w przypadku skazania: na karę śmierci albo na karę 25 lat pozbawienia wolności, za zbrodnię przeciwko podstawowym interesom politycznym lub gospodarczym PRL (np. za zdradę Ojczyzny lub sabotaż) oraz za inną zbrodnię popełnioną w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Kara ta mogła być orzeczona także w wypadku skazania na karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy od roku za inne przestępstwo popełnione z niskich pobudek.

Karę pozbawienia praw publicznych wymierzało się w latach na okres od roku do 10 lat. Natomiast w przypadku skazania na karę śmierci sąd orzekał pozbawienie praw publicznych na zawsze.

Pozbawienie praw publicznych obowiązywało od uprawomocnienia się wyroku. W czasie odbywania kary pozbawienia wolności oraz w czasie pobytu w ośrodku przystosowania społecznego okres, na jaki orzeczono tę karę dodatkową, nie biegł.

Pozbawienie praw publicznych obejmowało utratę czynnego i biernego prawa wyborczego do Sejmu i rad narodowych, utratę prawa do udziału w wymiarze sprawiedliwości i pełnienia funkcji związanych ze szczególną odpowiedzialnością w organach i instytucjach państwowych oraz w organizacjach społecznych, utratę posiadanego stopnia wojskowego i powrót do stopnia szeregowca, jak również utratę orderów, odznaczeń i tytułów honorowych oraz zdolności do ich uzyskania w okresie trwania pozbawienia praw.

Ponieważ pozbawienie praw publicznych było karą dodatkową, nie występowało w sankcjach przepisów, określających dany typ przestępstwa i co do zasady mogło być orzekane tylko łącznie z karą zasadniczą.

Joanna Orda

fot. Hermann

Podobne posty:
Katalog kar zasadniczych w kodeksie karnym z 1969 roku
Kary zasadnicze w kodeksie karnym z 1932 roku 
Austriacki kodeks karny z 27 maja 1852 roku

Porwanie samolotu

Jest słoneczny, grudniowy dzień. Niebo jest bezchmurne. Wieje lekki wiatr. Idealne warunki do lotu. Francuski samolot z 239 osobami na pokładzie stoi na płycie lotniska w Algierze. Przygotowuje się do startu. Na pokład wchodzi 4 mężczyzn, podających się za funkcjonariuszy policji. Wkrótce okazuje się, że to był podstęp. Samolot zostaje uprowadzony.

Wydarzenia te rozegrały się 24. grudnia 1994 r. Na ich podstawie powstał film "Szturm" ("L'assaut") w reżyserii J. Leclerqa.

Zgodnie z polskim prawem karnym uprowadzenie samolotu jest przestępstwem stypizowanym w art. 166 § 1 kk. Przepis ten wymienia trzy możliwe sposoby działania sprawcy: podstęp (zabieg wprowadzający w błąd), gwałt na osobie (zastosowanie wobec ofiary brutalnej siły fizycznej) oraz groźbę bezpośredniego użycia takiego gwałtu. Zachowanie się polega na przejęciu kontroli nad statkiem powietrznym. Sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 2 do 12 lat. Dwa typy kwalifikowane tego przestępstwa związane są ze skutkiem w postaci sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób oraz śmierci człowieka lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu wielu osób. W pierwszym przypadku sprawca podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 3 lat, zaś w drugim karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 5 lat albo karze 25 lat pozbawienia wolności.

Jest to przestępstwo umyślne, skierowane przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu.

Joanna Orda

fot. Holgi