Łacińska sentencja prawnicza lex iubet ea, quae facienda sunt prohibetque contraria głosi, że prawo nakazuje to, co należy czynić i zakazuje rzeczy przeciwnych.
Prawo jako pewien zbiór norm reguluje sposób postępowania w określonych sytuacjach. Zapewnia tym samym ład w państwie i jest niezbędne do jego prawidłowego funkcjonowania. Obowiązuje tak organy władzy publicznej, jak i obywateli. Powstawało wraz z rozwojem cywilizacji. Odzwierciedlają się w nim wartości wyznawane przez społeczeństwo. Do uniwersalnych wartości zalicza się prawdę, sprawiedliwość, dobro.
Prawo nie jest propozycją określonego zachowania, sugestią, czy luźnym pomysłem. Nie poddaje pod dyskusję jakiegoś zagadnienia, lecz normuje je w sposób wiążący. Nie przestaje obowiązywać tylko dlatego, że ktoś ma do niego awersję.
Czym jest awersja do prawa, jeśli nie odrzuceniem wartości wyznawanych przez społeczeństwo? Wartości, których prawo jest odbiciem. Leżących u podstaw demokratycznego społeczeństwa.
Zdarza się, że ktoś żywi jawną niechęć do prawa i manifestuje ją swoim zachowaniem. Narusza przepisy prawa. Jest nieobiektywny, nieuczciwy i niesprawiedliwy. Źle się dzieje, jeśli taki wielbiciel bezprawia sprawuje funkcję ściśle związaną ze stosowaniem prawa. Skutki są wtedy oczywiste. W interesie całego społeczeństwa leży zapobieganie takim sytuacjom, a jeśli już się pojawią, szybkie i skuteczne usuwanie ich skutków. Wielbiciel bezprawia zachowuje się w sposób sprzeczny z prawem, wychodząc z założenia, że nie zostanie pociągnięty do odpowiedzialności. Rolą organów państwa jest wyprowadzenie go z błędu.
Joanna Orda
Podobny post:
fot. CC0
