Kodeks karny wykonawczy z 1969 roku składał się z 2 części (ogólnej i szczególnej). Zakresem obowiązywania obejmował wykonanie orzeczeń w postępowaniu karnym sądowym i postępowaniu w sprawach o wykroczenia.
Organami wykonującymi orzeczenia były: sąd pierwszej instancji, sąd penitencjarny, prezes sądu lub upoważniony sędzia, sędzia penitencjarny, prokurator, administracja zakładu karnego, aresztu śledczego lub innego zakładu przewidzianego w przepisach prawa karnego, urzędy skarbowe, sądowe i administracyjne organy egzekucyjne, uspołeczniony zakład pracy, inne organy uprawnione do wykonywania orzeczeń. Organy te miały obowiązek stosowania środków niezbędnych do bezzwłocznego wykonania orzeczenia.
Skazany miał prawo do korzystania z pomocy obrońcy. Mógł składać wnioski oraz wnosić zażalenia na postanowienia. Miał obowiązek stosować się do wydanych przez właściwe organy poleceń, zmierzających do wykonania orzeczenia, jednak ograniczenie jego praw nie mogło przekraczać granic, które były niezbędne do prawidłowego wykonania orzeczonej kary lub zastosowanego środka. Kodeks wyrażał zasadę humanitaryzmu i poszanowania godności ludzkiej skazanego.
Postępowanie wykonawcze wszczynało się bezzwłocznie, gdy orzeczenie stało się wykonalne. Sąd i sąd penitencjarny orzekały postanowieniem, a w kwestiach nie wymagających postanowienia prezes sądu lub upoważniony sędzia albo sędzia penitencjarny wydawali zarządzenia. W razie zaistnienia przyczyn wskazanych w kodeksie postępowanie umarzało się lub zawieszało. Nadzór na legalnością i przebiegiem wykonywania kary pozbawienia wolności, kary aresztu, kary aresztu wojskowego i tymczasowego aresztowania sprawowali sędzia penitencjarny i prokurator. Właściwe organy prezydiów rad narodowych były zobligowane udzielać osobom zwolnionym z zakładu karnego pomocy postpenitencjarnej. Zatarcie skazania następowało z mocy prawa lub orzeczenia sądu.
W kodeksie znalazły się regulacje dotyczące kary pozbawienia wolności, tymczasowego aresztowania, kary śmierci, kary ograniczenia wolności, kar majątkowych, nawiązki i kosztów sądowych, pozbawienia praw i zakazów, podania wyroku do publicznej wiadomości, kar stosowanych wyłącznie wobec żołnierzy, środków zabezpieczających, orzeczenia o roszczeniu cywilnym, wyjaśnienia wyrażeń ustawowych, przepisów końcowych i przejściowych.
Kodeks karny wykonawczy z 1969 roku został zastąpiony obecnie obowiązującym kodeksem karnym wykonawczym z 1997 roku.
Joanna Orda
