Konwencja Bońska

Stado zebr, wędrujących po bezkresnej sawannie, to niezapomniany widok.

Zebry jako zwierzęta migrujące objęte są ochroną, wynikającą z postanowień konwencji bońskiej.

Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt, tak zwana konwencja bońska, została sporządzona dnia 23 czerwca 1979 roku w Bonn. Oryginał konwencji został sporządzony w językach angielskim, francuskim, niemieckim, rosyjskim i hiszpańskim. Każda wersja językowa jest jednakowo autentyczna. Przygotowana została również oficjalna wersja konwencji w językach arabskim i chińskim. Polska jest stroną konwencji od 1996 roku.

Zgodnie z postanowieniami konwencji gatunkiem wędrownym jest „cała populacja lub jakakolwiek geograficznie odrębna część populacji dowolnego gatunku lub niższej kategorii taksonomicznej dzikich zwierząt, którego znaczna część osobników w sposób cykliczny i możliwy do przewidzenia przekracza jedną lub kilka granic jurysdykcji państwowej”.

Konwencja posiada dwa załączniki, które obejmują „zagrożone gatunki wędrowne” oraz „gatunki wędrowne posiadające nieodpowiedni status ochronny, co do których istnieje potrzeba zawarcia międzynarodowych porozumień w celu ich ochrony i gospodarowania nimi, jak również te, których status ochronny mógłby stać się bardziej sprzyjający w wyniku współpracy międzynarodowej, nawiązanej poprzez porozumienia międzynarodowe”.

Ponadto konwencja zawiera postanowienia, dotyczące: depozytariusza; wytycznych do porozumień; państw terytorium występowania gatunków wędrownych wymienionych w załącznikach; wpływu na konwencje międzynarodowe i inne akty prawne; rozstrzygania sporów pomiędzy dwiema lub więcej stronami konwencji, dotyczących interpretacji lub stosowania postanowień konwencji; zastrzeżeń ogólnych i szczegółowych; podpisania konwencji; ratyfikacji, przyjęcia i zatwierdzenia konwencji; zmian w konwencji i załącznikach; przystąpienia do konwencji wszystkich państw i regionalnych organizacji integracji gospodarczej niebędących sygnatariuszami; wejścia w życie konwencji; wypowiedzenia konwencji.

Organem decyzyjnym konwencji jest Konferencja Stron, zaś organem doradczym w sprawach naukowych – Rada Naukowa.

Joanna Orda

Przeczytaj również: Konwencja Waszyngtońska

Źródło: Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt, https://eur-lex.europa.eu.

Cele postępowania karnego

Jakie są cele postępowania karnego w zamierzeniu prawodawcy?

Zgodnie z obowiązującym kodeksem postępowania karnego do celów tych należą: 1) wykrycie i pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa oraz uchronienie osoby niewinnej przed poniesieniem tej odpowiedzialności; 2) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięcie zadań postępowania karnego w zwalczaniu przestępstw i zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego; 3) uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego przy jednoczesnym poszanowaniu jego godności; 4) rozstrzygnięcie sprawy w rozsądnym terminie.

Kodeks postępowania karnego z 1969 roku wśród celów postępowania karnego wymieniał: 1) wykrycie i pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa oraz uchronienie osoby niewinnej przed poniesieniem tej odpowiedzialności; 2) ustalenia faktyczne odpowiadające prawdzie jako podstawa wszelkich rozstrzygnięć; 3) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięcie zadań postępowania karnego w zwalczaniu przestępstw i zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego. Natomiast kodeks postępowania karnego z 1928 roku nie określał celów postępowania karnego.

Joanna Orda

 Przeczytaj również: Kodeksy postępowania karnego na ziemiach polskich od 1918 roku do dziś

Definicja przestępstwa w świetle polskiego kodeksu karnego

Jak wspomniałam w poście Nie ma przestępstwa bez ustawy, polski kodeks karny nie wprowadza formalnej definicji przestępstwa, lecz z treści artykułu pierwszego można wyinterpretować poszczególne elementy jego struktury.

Zgodnie z obowiązującymi rozwiązaniami kodeksowymi o przestępstwie można mówić, gdy zostanie popełniony czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia, społecznie szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy i zawiniony przez sprawcę. Przez czyn zabroniony rozumie się zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej. Czyn zabroniony o znikomej szkodliwości społecznej nie stanowi przestępstwa. Sprawca czynu zabronionego, któremu nie można przypisać winy w czasie czynu, nie popełnia przestępstwa.

Na gruncie unormowań kodeksu karnego z 1969 roku przestępstwem był czyn społecznie niebezpieczny, zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Przez czyn zabroniony kodeks ten rozumiał działanie lub zaniechanie o znamionach określonych w ustawie karnej, chociażby nie stanowiło ono przestępstwa ze względu na brak winy. Natomiast w świetle kodeksu karnego z 1932 roku przestępstwem był czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Kodeks ten nie podawał wyjaśnienia pojęcia czynu zabronionego.

Struktura przestępstwa, wynikająca z treści artykułu pierwszego obowiązującego kodeksu karnego, zawiera najwięcej elementów w porównaniu do uprzednio obowiązujących kodeksów karnych.

Joanna Orda

Przeczytaj również: Kodeksy karne na ziemiach polskich od 1918 roku do dziś